Follow FrankTwisk on Twitter  
   

 

 

 

 

Heranalyse PACE bevestigt

CGT en GET zijn niet effectief,

trial-data worden vrijgegeven

 

 

 

 


 

 

 

De Queen Mary University of Londen lijkt (!) de (juridische) strijd te hebben opgegeven en

publiceerde vandaag een statement dat (sommige) PACE trial data zullen worden vrijgegeven.

 

Daarmee komt een eind aan de juridische strijd met Alem Matthees,

die op basis van de wet Vrijheid van Informatie om openbaarmaking van die data vroeg.

Een tribunaal stelde Alem in het gelijk en verordonneerde dat de data vrijgegeven moesten worden.

 

Voor de verklaring van de Queen Mary University of Londen klik op onderstaande afbeelding:

 

 

 


 

Onlangs verschenen ook twee publicaties (klik hier en hier) met herberekeningen van de uitkomsten

van de oorspronkelijke PACE-trial studie uit 2011 op basis van het protocol uit 2006 en 2007.

 

Op basis van de volgende twee subjectieve criteria ("fysiek functioneren" en "vermoeidheid")

een score van 75 of meer voor SF-36 Physical Functioning of een verbetering van 50% of meer en

een score van 3 of minder voor (binaire) Chalder Fatigue of een verbetering of meer 50%

worden patiënten in deze heranalyse als "verbeterd" aangemerkt.

 

Op basis van die twee criteria worden 21% zijn de CV/CVS-patienten in de GET-groep als "verbeterd",

20% in de CGT-groep, 10% in de SMC (standaard medische zorg)-groep en 9% in de "pacing"-groep.

 

Dus op basis van die subjectieve criteria (objectieve criteria lieten geen enkele verbetering zien)

is het (subjectieve) effect van GET t.o.v. standaard-zorg slechts 11% (21%-10%) en dat van CGT 10%.

 

Beide percentages zijn minder dan het placebo-effect van "gedragsmatige interventies" (14%).

 

Wederom blijkt dat de PACE-trial onderzoekers goed zijn in het "goochelen met getallen" (zie figuur).

 

 

 

 

 

Volgens de studie uit 2011 met zeer ruime criteria (een minimale verbetering was voldoende)

was de situatie van maar liefst 59% respectievelijk 61% van de CV/CVS-patiënten na afloop verbeterd.

 

Dit in vergelijking met 45% van de patiënten in de standaard-medische zorg-groep.

Dus in vergelijking met standaard-zorg was het subjectieve effect van CGT 14% en dat van GET 16%.

 

Het feit dat subjectieve maatstaven, zoals "vermoeidheidsscores" en verbeteringen van die scores nietszeggend zijn blijkt overigens al uit het feit dat 45% verbeterden zonder "interventie".

Dit terwijl de volgens de auteurs de vooruitzichten (op verbetering) zonder "behandeling" slecht zijn...

 

Ook is het op zijn zachtst gezegd vreemd dat je volgens een PACE-trial studie uit 2013 en

het commentaar (de editorial) van Knoop en Bleijenberg kunt genezen van CVS terwijl je niet verbetert.

 

Terwijl volgens de heranalyse slechts 20% van de mensen in de CGT- en 21% in de GET-groep verbetert,

is volgens de PACE-trial studie (2011) en de Knoop en Bleijenberg editorial 30% resp. 28% "hersteld".

 

Ook is opmerkelijk dat de heranalyse wel het aantal patiënten dat verbeterde vermeldt,

maar niet het aantal patiënten dat volgens de protocol-criteria herstelt, wordt gerapporteerd.

 

Dat aantal ligt in ieder geval lager dan de percentages van patiënten die verbeterden, omdat

één eis voor herstel en verbetering hetzelfde is (Chalder Fatigue score 3 of minder), terwijl de eis

voor herstel m.b.t. de SF-36 Physical functioning (≥85) strenger is dan die voor verbetering (≥75).

 

Alhoewel het een grote overwinning is dat de PACE-trial data vrijgegeven worden,

zijn de wel door de PACE-trial gepubliceerde bevindingen reeds voldoende om te concluderen dat

in subjectieve termen, zoals vermoeidheid, CGT en GET niet effectiever zijn dan het placebo-effect.

 

Een attente lezer/ME-de-patiënt maakt mij attent op het feit dat het (subjectieve) effect van CGT en GET

zelfs nog minder is dan het effect van 'non-interventie' (volgens een studie van Prins e.a. uit 2011):

17% rapporteerde een vermindering van "vermoeidheid" (de CIS fatigue-score) te ervaren en

maar liefst 32% van de patiënten gaf na afloop aan zonder "behandeling" te zijn verbeterd.

 

Uit een analyse van de effecten op objectieve maatstaven, zoals

het aantal meters dat gewandeld werd in 6 minuten (PACE-trial studie uit 2011),

de fitheid en de inspanning die tijdens een step-test ervaren wordt (PACE-trial studie uit 2015) en

het gebruik van medische voorzieningen en sociale uitkeringen (PACE trial-studie uit 2012),

blijkt dat CGT en GET geen enkel aantoonbaar effect hebben.

 

Zoals met grote regelmaat door mij en door talloze anderen gesteld, zijn CGT en GET niet effectief.

Volgens een analyse van Mark Vink heeft CGT en GET een negatief effect op een grote groep patiënten!